تأثیر سیلیمارین جیره غذایی در کاهش آسیب بافت آبشش قزل آلای رنگین کمان (Oncorhynchus mykiss (Walbaum, 1792 تغذیه شده با نانو ذره اکسید نیکل

کاربردهای فن آوری نانو به سرعت در حال گسترش بوده و احتمال ورود نانو مواد به منابع آبی غیر قابل اجتناب است. پژوهش حاضر به منظور بررسی صدمات احتمالی ناشی از غلظت های مختلف نانو ذره اکسید نیکل در جیره غذایی ماهی قزل آلای رنگین کمان (O. mykiss) و همچنین مطالعه توانایی این ماهی در ترمیم و بازیابی فعالیت های زیستی خود در حضور کامل تر سیلیمارین طرح ریزی شد. برای این منظور 1200 قطعه ماهی با میانگین وزنی 0/01±3/83 گرم به صورت تصادفی در 8 تیمار با 3 تکرار تقسیم گردیدند. تیمارهای آزمایشی شامل گروه اول به عنوان تیمار شاهد و هفت تیمار دیگر به صورت ترکیبی از مقادیر مختلف نانو ذره اکسید نیکل (0، 100 و 500 میلی گرم در کیلوگرم غذا) و سیلیمارین (0 و 1 گرم در کیلوگرم غذا) تقسیم شدند. نمونه های بافت آبشش در دو مرحله (روز 30 و 60) جداسازی شدند. انواع آسیب های بافتی شامل آنوریسم (اتساع)، چسبیدگی تیغه های ثانویه، تجمع خون، برآمدگی اپیتلیال، هیپرپلازی و بزرگ شدن سلول های اپیتلیالی در بافت آبشش ماهیان تغذیه شده با جیره های حاوی نانو ذره مشاهده شد. نتایج نشان داد ماهیانی که جیره حاوی نانو ذره اکسید نیکل و سیلیمارین دریافت کرده اند در مقایسه با تیمارهایی که فقط با جیره حاوی نانو ذره اکسید نیکل تغذیه شدند شدت آسیب بافت آبشش کمتر است. نتیجه آن که احتمالاً افزودن سیلیمارین (یک گرم در کیلوگرم غذا) با قابلیت آنتی اکسیدانی خود از صدمات بافت آبشش ناشی از وجود نانو ذره اکسید نیکل در جیره غذایی جلوگیری می نماید.